Ύμνος στο ξερό του έρωτα λουλούδι

Λουλούδι της πέτρας και του ονείρου μου,

κομμάτι τρυφερό της ψυχής μου,

αιώνια ομορφιά του νόστου μου,

άρωμα δροσερό στον αέρα της ερήμου!

Σκαρφαλωμένος στο βράχο σου σ’ αγκαλιάζω,

να σ’ αποκόψω ποθώ, να ενωθώ,

έτσι κι αλλιώς ένα μαζί σου η ζωή μου!

.

Στο βράχο σου οι ρίζες μου εμπηγμένες,

στο απρόσιτο μετέωρο της μαγείας σου

λαμνοκοπά η καρδιά μου..

Εκεί στη ρωγμή π’ αναβλύζει ενέργεια πάθους,

στην τομή του χρόνου και του φωτός,

αιωρούμενος ανάμεσα στο μέγα και στο μικρό,

σε φιλώ φιλήδονο άνθος του πόθου!

.

Τα διαπιστευτήρια από κοινού του υπαρκτού μας

στο Κάστρο κρέμονται, στο βράχο καρφωμένα.

Λουλούδι και Άνθρωπος Ένα!

Εσύ κι Εγώ. Δόξα χωμάτων κι αιμάτων!!

.

Ρουφώ με τα μάτια μου το κίτρινο,

με την ψυχή μου το αιώνιο φως

κι ακολουθώ, δυνατός σαν το τέλος των πάντων,

τ’ ονόματός σου τον συμβολισμό…

Sempre Vivere!! Πάντα Ζω!!

.

Στον Άγιο Ου Τόπο των ονείρων, που φυτρώσαμε,

σου μαρτυρώ του έρωτά μου το πάθος,

ω, σεμπρεβίβα, κόρη των Κυθήρων μου,

ω, επέκταση τρυφερή της ψυχής μου,

ω άνθος μου ξερό της γης του έρωτά μου!!

Γιώργη Π. Κασιμάτη Δρυμωνιάτη

από τη συλλογή

ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ

προσευχή στην Αφροδίτη

…σε περιμένω ξανθή, γυμνή, αγαλματένια μου,
αστέρι του θρήνου, φυγή του ανέμου, πνοή,
κόρη του Ήλιου, μεγάλη μητέρα, φωτιά,
ουράνια δόξα, πηγή και πληγή των ονείρων,
ω εσύ παμμέγιστη Θεά Κυθηραία, Ουράνια Ιδέα,
Πάνδημη φλόγα, έλα απόψε να με βρεις στο κρεβάτι μου,
στην κοιτίδα της βαθιάς μοναξιάς μου, ω έλα!
Έλα ελπίδα και φέρε μαζί σου τα δώρα της σάρκας,
ανάσες, αγκάλες, ιδρώτες και στύση
κι απ’ της ψυχής τ’ ανθεστήρια φέρε χρυσάνθεμ’
αγάπης, λαχτάρα και πόθο και πάθος.
Απάνω στον ύπνο καν έλα και ξύπνα
την ύπαρξη όλη του λίγου εγώ μου, εσύ,
ν’ αρθώ, να φιλήσω, να σφίξω, να υμνήσω, βαθιά!
να χάσω το νου, να χαθώ σαν αχός στο σπασμό μου,
κι απάνω εκεί στην οξεία κλαγγή των κορμιών,
στον κορμό των ωρών που εφορμώ, στον αψύ οργασμό μου,
το φως και το σπέρμα να εκπέμψω νεκρός δυνατός
προς το μέλλον του κόσμου.
Ω εσύ, που είσαι τ’ όλον του σύμπαντος, μάνα,
του κόσμου που είσαι χαρά στιγμιαία,
συ , η μόνη του θανάτου εχθρός, ω ολβία οδός,
συ που είσαι της ζωής και του έρωτα λάγνα τροφός,
μην αργήσεις να ρθεις να με βρεις, ναι, εδώ,
φέρε γη, Αφροδίτη καλή φέρε γη, την πηγή
που ποθώ για να πιω και να μπω , να δοθώ,
Συ θεά που δοξάζεις τη ζωή με το κάλλος σου,
αν μου στείλεις απόψε τα μετάξια βοστρύχων,
των ωραίων γλουτών το βελούδο , τους μαστούς
που διψώ αν μου στείλεις, τα χείλη, τα μάτια, στον πόθο
αν μου στείλεις απόψε τους χυμούς απ’ τον κόλπο
που ποθώ ως να μπω , να δοθώ, να ενωθώ, να εκραγώ.
Ας μου στείλεις. Μη μ’ αφήσεις να ζω μισερός, μοναχός μου.
Σε λατρεύω, μα στείλε τον Έρωτα, μάτια υγρά,
στείλε αγάπη, η σάρκα, η ανάσα καυτή , αδημονούν,
ω θεά που εσύ κυβερνάς την ψυχή , την καρδιά, το μυαλό μου,
συ που ανάβεις το ηφαίστειο μέσα μου, δος μου,
ω θεά των θεών, Ουρανία και Πάνδημη εσύ,
δος μου τ’ άλλο μισό, δος μου ανάσταση τώρα, εδώ,
μη μ’ αφήνεις να ζω αμυδρώς, μοναχός, παγερός,
στείλε φως θηλυκό….σε λατρεύω θεά της σαρκός μου!

Του Γιώργη Π.Κασιμάτη-Δρυμωνιάτη
από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ὁ Ἔρως Ἄρην δαμάζει παρέχων πόνους Κυθήρῃ.

Ὁ Ἔρως Ἄρην δαμάζει παρέχων πόνους Κυθήρῃ. Χαρίτων χάριν κομίζει τὸ ῥόδον͵ τὸ πῦρ͵ τὸ κέντρον͵ τὸ βέλος τὸ τῶν Ἐρώτων͵ ὅ τι καὶ Κύπριν δαμάζει. Τὸ ῥόδον τάχα προῆλθεν φέρον ἐκ φθόνου τὸ τύμμα͵ ὅτι μῆλον Ἀφροδίτη ἕτερον φυτὸν γεραίρει. Ὅτε καὶ Κύπρις δονεῖται͵ τότε καὶ ῥόδον ποθεῖται. Βελέων μάτην ἀνάσσω· τί δέ μοι χρέος φαρέτρης͵
ὅτε τὴν ἐμὴν Κυθήρην ῥοδόεν βέλος δαμάζει;  Ἔλαβεν Κύπρις τὸ τύμμα ἐπὶ γῆς͵ ἐγὼ δὲ κέντρον͵
ὅτι τοὺς πόνους Κυθήρης ἔλαβον͵ ποθῶν Κυθήρην. Φαέθων Κύπριν δαμάζει͵ λέχος οἶδεν ἐξελέγχειν͵ ἔχον ἡλίου τὸ κέντρον τὸ ῥόδον Κύπριν δαμάζει. Τὸ ῥόδον Κύπριν δαμάζει͵ὅτι κάλλος εὗρε μεῖζον. Ὁ Ἔρως σε͵ Κύπρι͵ βάλλει͵ τὸ ῥόδον δὲ ταῖς ἀκάνθαις͵ ἵνα πως λάβωσι πεῖραν ἀπὸ σοῦ θεῶν ἀνάσσειν. Κατὰ σοῦ τὰ τόξα τείνει͵ νόθον οὐ πέφυκε τέκνον ἀπὸ τῶν δρυῒ τραφέντων πάλιν ἢ πέτρᾳ στραφέντων.Ὁ λέων φέρων τὸ κέντρον ἴδιον δέμας τιτρώσκει· Παφίη͵ ῥόδοισι βάλλεις γλυκερὸν σέθεν τὸ σῶμα. Ἰδίοισιν ἀγριοῦται ὁ λέων τυπεὶς βελέμνοις· Παφίη δὲ ταῖς ἀκάνθαις πολὺ μᾶλλον ἠγριώθης. Γενεὴν τεὴν οἰδάσκεις͵ ἵνα τῶν θεῶν κρατήσῃς. Γλυκερὸν ῥόδου τὸ τύμμα γλυκεροὺς πόνους προπέμπει͵ τὸ δὲ τύμμα σόν͵ Κυθήρη͵ φλογεροὺς πόνους προπέμπει.
Μέγα θαῦμα νῦν δοκεύω͵ ὑπὸ τοῦ ῥόδου κρατεῖται Παφίη͵ κρατοῦσα πάντων μερόπων θεῶν τε φύτλης· Παφίης͵ Ἔρως͵ ὁπλίζου παλάμαις βέλος κομίζων͵ τὸ ῥόδον τὸ τῆς Κυθήρης ἀθετεῖ τὰ νῦν Κυθήρην. Βελέων ἄπειρον ὤφθη τὸ ῥόδον τὸ σόν͵ Κυθήρη͵ τεὸν εἰ μάθῃ δὲ κέντρον͵ τρομερὸν νόον κομίσσει. Ὀλίγον ῥόδον Κυθήρης ὀλίγους δίδωσι μόχθους͵ ὁ δὲ βαιὸς Ἀφροδίτης μεγάλους Ἔρως προπέμπει
Απόσπασμα από το έργο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ μοναχός, ο αμαρτωλός: Ποίηση

Ήταν μοναχός που έζησε τον 9ο αιώνα κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ' (842-867).
Έγραψε ποίηση και μία χρονογραφία που ξεκινά από τη δημιουργία του κόσμου και τελειώνει στον θάνατο του Θεόφιλου (842) και η οποία είχε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερους βυζαντινούς χρονογράφους
Το αντέγραψα από το μπλογκ
http://thirevin.blogspot.com/2010/06/blog-post_19.html

Η Αφροδίτη, ο Αρης και το διαβολόχορτο


Επισήμως ο πίνακας του Μποτιτσέλι «Αφροδίτη και Aρης» θεωρείται μια ιστορία που αφηγείται την παντοδυναμία της αγάπης που νικάει ακόμα και τον πιο ισχυρό πόλεμο. Ωστόσο, μια νέα έρευνα προτείνει μια τολμηρότερη ανάγνωση: Οτι πίσω από την εικόνα του ευλογημένου έρωτα, ίσως στην πραγματικότητα να κρύβεται η απεικόνιση της σεξουαλικότητας των παραισθησιογόνων.
Οι ιστορικοί τέχνης είχαν παραβλέψει μια λεπτομέρεια, την οποία πρόσεξε ο Ντέιβιντ Μπέλιγκχαμ, διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνών του οίκου Σόθμπις. Εξετάζοντας προσεκτικά τον σάτυρο που βρίσκεται στο κάτω μέρος δεξιά του έργου, αναγνώρισε ένα φρούτο που ανήκει στο είδος Ντάτουρα Στραμόνιουμ, γνωστό και ως διαβολόχορτο, ένα φυτό με ιστορικό που τρελαίνει τους ανθρώπους και τους κάνει να θέλουν να βγάλουν τα ρούχα τους. Οι παραισθησιογόνες επιδράσεις του είναι καταγεγραμμένες σε αρχαία ελληνικά κείμενα και από τότε χρησιμοποιείται είτε ως αφροδισιακό είτε ως δηλητήριο.
Ο πίνακας εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αγγλίας με την εξής περιγραφή: «Είναι μια σκηνή μοιχείας, αφού η Αφροδίτη ήταν γυναίκα του Ηφαίστου, του Θεού της Φωτιάς, αλλά περιέχει ένα ηθικό μήνυμα: τη δύναμη του έρωτα να νικάει και να εκπολιτίζει». Ο Μπέλιγκχαμ πιστεύει ότι το μήνυμα είναι πιο ανατρεπτικό. «Το φρούτο προσφέρεται στον θεατή, οπότε είναι από πρόθεση σημαντικό» δήλωσε ο ειδικός στους Τάιμς. «Ο Μποτιτσέλι συνήθιζε να χρησιμοποιεί τα φυτά με συμβολική σημασία. Για παράδειγμα, στο πίσω μέρος υπάρχουν δάφνες, οι οποίες αποτελούν αναφορές στους υποστηρικτές του, τους Μεδίκους. Η Ντάτουρα είναι γνωστή στην Αμερική ως το παραισθησιογόνο του φτωχού, τα συμπτώματα του οποίου μπορούμε να αναζητήσουμε στην αρσενική φιγούρα. Προκαλεί αναστολή των φυσικών λειτουργιών και έξαψη, οπότε σε κάνει να θέλεις να γδυθείς.
Επίσης σε κάνει να χάνεις τις αισθήσεις σου». Η θεωρία του προχωράει ακόμα πιο πολύ και ο Μπέλιγκχαμ εισηγείται ότι οι μορφές στον πίνακα του 15ου αιώνα δεν είναι καν ο Αρης και η Αφροδίτη, αλλά ο Αδάμ και η Εύα, ενώ το φυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον καρπό του Δέντρου της Γνώσεως, που προκάλεσε τον διωγμό τους από την Εδέμ και το οποίο παρότι συχνά αναφέρεται ως μήλο, στη Βίβλο δεν προσδιορίζεται ακριβώς.
ΣΟΦΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΕΘΝΟΣ