Ταξίδι στα Κύθηρα

σονέττο του Κώστα Ουράνη

Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,
γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,
με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα
και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,

μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα
σε δέντρα και σε λούλουδα και γάργαρα νερά
υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία
της Αφροδίτης-του έρωτα τη θριαμβική θεά.

Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!
Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,
τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν

και, κάπου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο
απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο
με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο


ΑΝΤΟΥΑΝ ΒΑΤΤΩ (1684-1721 ) Επιβίβαση για τα Κύθηρα Ωραία τα νειάτα που ποθούν μέσα στον έρωτα να βρουν τον προορισμό τους.Στο πλοίο των ονείρων για τα Κύθηρα ας επιβιβαστούν. Έρωτες γύρω τους θα φτερουγούν και θα οδηγούν προς τη χαρά που ευδοκιμεί μονάχα εκεί μπροστά-μπροστά, στο πρώιμο της λαχτάρας πέλαγος,στo αρχικό κι αναρχικό κομμάτι της ζωής, στης νιότης το μικρό ταξίδι. Είθε όλοι οι νέοι, υγιείς, να επιβιβαστούν στου έρωτα το πλοίο, το ηδονικό, στον πλου κατά τα Κύθηρα να μπουν, στο όνειρο να αρμενίσουν και να το χαρούνε, στα Κύθηρα, στου έρωτα τα Κύθηρα ν' αξιωθούν να ρθούνε.

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ (ΕΠΙΛΟΓΗ)

Επιστρέφοντας




Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα,
πρωτοπερνώ από τον τάφο εκείνο
που έκρυψε ‘δω και καιρό βαθιά του
των πρώτων ημερών μου όλο το κάλλος.

«Μάνα,…πατέρα,…. είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται να ‘ναι).



Κάθε φορά σταλάζει ένα δάκρυ μου στο μάρμαρο,
λαδώνονται τα χέρια απ’ το καντήλι,
μοσχοβολά λιβάνι ο γύρω ουρανός.
Τους αγαπώ διαρκώς. Χαμογελά ο τάφος.

«Μάνα,…πατέρα,…. είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται να ‘ναι).

Κάθε φορά απ’ τις πατούσες μου πετιούνται
ρίζες σκληρές, που εισχωρούν βαθύτερα
απ’ τα θεμέλια αυτού του άσπρου τάφου.
Ριζοβολώ. Ριγώ. Εδώ πατρίδα ελπίδα!

«Μάνα,…πατέρα,…. είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται να ‘ναι).


Χέρια κλαδιά. Κορμί κορμός. Αειθαλής η φυλλωσιά,
η ψυχή μου. Όλη μου η γη μια σπιθαμή.
Όλη η ζωή δυο δρασκελιές. Έϊ, παιδιά,
όλος ο κόσμος μας εδώ. Γύρω απ’ αυτόν τον τάφο.

«Μάνα,…πατέρα,…. είσαστε καλά;»
ερωτώ ξανά.
(Πολύ καλά φαίνεται να ‘ναι.
Πολύ καλά φαίνεται να ‘ναι.

Πολύ καλά φαίνεται να ‘ναι
στην πατρίδα που κοιμούνται αγκαλιά
κι έρχονται τα παιδιά και γύρω-γύρω,
γύρο τους, …ευτυχισμένα χαχανίζουν).



ΓΙΩΡΓΗ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή: "Της μικρής πατρίδας αίματα κι έρωτας"

Δεν υπάρχουν σχόλια: